hava soğuktu..
ankara iç titreten ayazıyla başbaşa bırakıyordu. mutsuzdu. ama soğuğu seviyordu. kışı seviyordu. çünkü kış samimiydi. yaşadığını hissediyordu.
ne kadar çırpınsa olmuyordu. temizleyemiyordu kalbini. her akşam bir gün daha geriye gidiyordu. farkına varmadan. ve üzülmemek için mutluluğu istemiyordu. nötrdü. duygularına yeniliyordu aklı işlevini yitirmişti belkide.
..
...
her gün aynı yerlerden geçmek aynı havayı solumak aynı yüzleri görmek canını sıkmıyordu artık. çünkü özlediği yüz de tanıdıktı. bir zamanlar ne çok görüyordu. o kadar iyi biliyordu ki o yüzü.. aslında canını sıkan unutmak üzere olmasıydı. unutuyordu bir zamanlar en iyi bildiği yüzü. grileşiyordu etraf her geçen gün ve siyahlaşıyordu. bu rengi kendi seçiyordu o yüz. bıraktığı izlerden sızan renklerdi.. koyu.

vücudu da terk ediyordu o izleri yavaş yavaş. gözleri artık başkalarını da görüyordu. dudaklarından başkları için sözcükler çıkıyordu. o uzun saçları da yoktu. saçları da terk etmişti o gri yüzü. kulakları artık onun fısıldadığı sözlerden başkalarınıda seçip duyabiliyordu. biraz zorlasa kalbide yer açabilirdi bir başkasına..
ama duyguları direniyordu. tüm bunlara rağmen bir zamanlar sevildiğini bilmesi hala o günkü gibi bunu hissetmesi güzel geliyordu. ve bu his için tüm vücudunu karşısına alıyordu. aptal bir his için tüm vücudunu cezalandırıyordu. görmek istemiyordu, dokunmak istemiyordu. duymuyordu hiç kimseyi. saçlarını özlüyordu. sadece o aptal hisle başbaşa kalabilmek için her gün kendini soyutluyordu çevresinden. unutmaktan korkuyordu. eğer vücuduna direnmeyi bırakırsa o gri yüz siyahlaşıp kaybolacaktı belleğinden.

o gri yüz başka bedenlerde çoktan renklenmişti. ve farkında değildi hiçbir şeyin. artık bir zamanlar sevdiği bedende istenmediğini bilmiyordu. siyahlaşıp kaybolmak üzere olduğunu bilmiyordu. açtığı yaraların da farkında değildi. olmayacaktı da.
fazla direnemedi bedenine. bedeni o istemediği sürece izleri kapatamazdı ki. yardım etti bedenine. biraz daha silikleşti izler ve biraz daha siyahlaştı akan renkler. hafiflemişti. yıllardır taşıdığı o siyahlıkları bedeninden arındırıyordu yavaş yavaş. içinde kalan umudu çıkardı ve biraz daha aydınlandı yüzü.. ondan vazgeçiyordu belki. ama biliyordu asla unutamayacaktı!

"Bugün günlerden hiç. Benim adım yok. Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek. "