Sonbahar,serinlikler getiren korku!

… sonbahar! Ne sert, ne soğuk bir mevsim. Üşütür sizi.. Biz ve daha nice yalnızlar üşürüz sonbaharın sert rüzgarlarıyla. Sevmeyi unutmuşuz, unutturmuşlar! O’nlar ihanet edenler, hep bizi bulmuşlar. Nice yalanlar etrafında yaşamışız en güzel duygularımızı. Kandırmışlar! Sonbahar gibi..

Sevenler de var bu mevsimde. Delicesine sevilenlerde.. Üşümüyor onlar bu sonbahar. Aşkın tutkusuyla yananlar da var, ihanetin soğuğuyla üşüyenlerde. Her şeyin farkında olup üzülmemeyi sevinmeye tercih edenlerde.. Bir cümbüş yaşanıyor bu mevsimde, herkeste bir tutam hüzün.

Her yerde soluk sarılar, dökülen yapraklar. Hepsi ayrı bir ayrılığın öyküsü gibi. Doğa sanki bir şeyler anlatmak istiyor, onu fark etmemizi istiyor.

Hatırlanıyor gidenler, en saf halleriyle. Belki bir fotoğraf, belki bir söz anımsatıyor o’nları.. Sormak istiyoruz niye ihanet, niye hüzün?

Şehir soğumaya başlayacak yavaş yavaş. O zaman anlayacağız gidenin geri dönmeyeceğini.

İnsanlar sıcak bir kalbin değerinin farkında değil! Korktukları soğuk değil aslında.. Yalnızlık!

Peki ya neden bu yalnızlıktan korkan insanlar karşılarındakini yalnız bırakmaktan korkmazlar!?

Peki ya neden sonbahar? Daha güzel bir mevsim yok mu hatırlamak için? Hatırlamak arada kalmak mı? Sonbaharın, yaz ve kış arasında kaldığı gibi.. Düşündükçe daha da genişliyor insan, derinleşiyor duygular.

Şimdi sonbahar sen de yüzünü çevirdin. Kaç insan bakamazken geriye! Bu bahar sen de yitirdin bıraktığın benliğini beyaz örtüde..

09 Aralık 2009 Çarşamba, 00:17
Linn~